De Grevelingen (wat een heerlijk water)

Vrijdag is het echt zover. We gaan naar de Grevelingen. Dit zoutwatermeer roept bij ons alle twee een heleboel herinneringen op. Het zijn herinneringen die bij Bas al teruggaan tot in zijn vroege jeugd en sinds ik Bas ken en dat is toch ook al 18 jaar! Wat hebben we hier al veel vakanties en weekenden doorgebracht. Alleen, samen, met vrienden en later ook als gezin. Wat hebben we hier veel gelachen, gedanst, maar soms ook wel gehuild. Wat een ongelofelijke aantrekkingskracht heeft dit water toch op ons alle twee.

Het is schitterend weer in Nederland. We gaan op een van de eilandjes liggen. Het is echt hilarisch, want ik kan niet eens een touw aangooien aan iemand die behulpzaam op het steigertje een touwtje staat aan te nemen. Het ziet er erg klungelig uit. Ik zie de mensen denken……”die kunnen er echt niks van”.  Het doet me niks en blijf met een big smile het touw gooien. Na een keer of vijf lukt het me dan toch. Ik kan niet eens een touw aangooien en het maakt me niks uit.  Als ik dit  ’s avonds vertel zegt Jan, dat dit jaar er ook wel voor gezorgd heeft dat je je over dit soort dingen niet sappel meer kan maken. Dat klopt, want het maakt me echt niks uit! Dat zou vorig jaar echt wel anders zijn geweest!

We sms’en met vrienden en familie, want we hebben afgesproken om hier op de eilanden te barbecueën. Wij liggen als eerste aangemeerd en onze scheepsmaatjes zijn hyper voor wat komen gaat. Ze breken de boot bijna af. Er wordt volop geklauterd op de giek en aan de schoten worden koprollen gemaakt. Het lijkt wel alsof Peppie en Kokkie ook aan boord zijn. Turemeluurs word ik ervan. Wij ruimen de boot op en steken de BBQ aan. We zien de Barbarossa in de verte aankomen en daarna ook De Deugd. Wat duurt dat lang. Zijn ze er al? Zijn ze er nu nog niet? Zenuwachtig is geen goed woord, maar spannend is het toch ook voor ons wel! Het einde van onze reis komt nu wel heel rap dichterbij.

Zo gebeurt het dat we eerst de Barbarossa vastknopen en niet veel later ook De Deugd. Wat leuk, wat een genieten, wat een nostalgie, zo vertrouwd. Wat is het gezellig om ze na een jaar weer te zien. We ontkurken weer een lekkere fles bubbels. Leuk. We kletsen onophoudelijk en voor we het weten is het veel te laat. Wat heerlijk om ze weer terug te zien. 

Als dit het voorproefje is voor wat ons de komende dagen te wachten staat, dan is ons thuiskomen bij voorbaat geslaagd!

Nederland (de Zeeuwse wateren)

We zijn dan al wel in Nederland, maar onze reis is nog geenszins voorbij! We zijn op reis in de Zeeuwse wateren. We komen bij van de intensieve zeilweken die achter ons liggen. In zes weken tijd zijn we van Fort Lauderdale naar Zierikzee gevaren. Een afstand waar je u tegen zegt. Dus een weekje op de Zeeuwse wateren is lekker!

Dinsdag hebben we een dagje niks, woensdag komt mijn familie en donderdag is weer lekker voor ons zelf. Vrijdag gaan we naar onze geliefde Grevelingen. We doen niet veel deze week en genieten voornamelijk van alle kleine dingen! De meiden spelen op de steiger en de dijk. Bas en ik drinken een lekker Belgisch biertje en we eten Zeelands Roem: verse mosselen.

Er liggen hier in de haven allemaal boten die vakantie hebben. De boten zijn duidelijk  niet uitgerust voor een lange reis en ze zien er spik en span uit. We zien dat het geen reizigersboten zijn. Hier zijn wij sinds lange tijd weer de uitzondering. Het beeld en de reacties die we krijgen benadrukken dat wij een echte reis hebben gemaakt en dat we ook wel iets hebben gepresteerd alhoewel we ons daar  vaak niet bewust van zijn.

Mensen in de haven zijn ook erg geïnteresseerd en nieuwsgierig. Zonder het te beseffen vallen we uit de toon. Een mevrouw vraagt me op een bepaalt moment of we het niet koud hebben! We hebben namelijk echt allemaal een korte broek aan. Niet om te rebelleren, maar gewoon, omdat dat lekker is. Het meest verrast worden we door onze Belgische buurman die toevallig ook een Rassy heeft. Ze liggen al de hele dag naast ons, maar rond middernacht, Bas en ik zitten nog lekker in de kuip, steekt hij zijn hoofd uit de kuip en zegt hij: “welkom thuis”. Hij heeft ons gegoogled, want hij vindt onze boot toch wel heel bijzonder uitgerust en vond dat opvallend. Hij is heel geïnteresseerd en vraagt honderduit.

Het is echt genieten in Zierikzee en we “wennen” dat we weer in Nederland zijn. Het is vele opzichte een aaneenschakeling van herkenning, verassing en verbazing. Vooral de kinderen verbazen zichzelf, maar ook zeker anderen.

Kathelijn is met Bas naar de slager geweest. Zegt de slagersvrouw: “zo zijn jullie lekker een weekje op vakantie?” “Nee” zegt Kathelijn. “We zijn op reis geweest en we hebben walvissen, dolfijnen en Orka’s gezien”. De vrouw valt even stil en zegt dan: “Je hebt al meer gezien dan ik in mijn hele leven”.

Frederique wordt wakker en zegt als ze aangekleed is: “ik ga even kijken of er hier op de steiger ook Nederlandse kinderen zijn. Komt ze terug, zegt ze: “nee, geen Nederlandse kinderen, wel een hond, maar die blaft de hele tijd”.

Liedewij zegt bij iedere Nederlandse vlag die ze ziet: “mama, papa, er liggen hier ook Nederlandse boten”. Ook zegt ze als we aardig worden begroet: “de Nederlandse mensen zijn echt de aardigste mensen van de heeeeeeeeeeeele wereld”.

Ik vraag me, iedere keer als ik klok kijk, af: “hoe laat is het nu dan in Nederland?” en Bas denkt vaak:: “ik heb zin om die en die eens even bellen. Kan ik hier eigenlijk al bellen?”

De stemming is opperbest en we wanen ons nog steeds op reis. Nog maar een paar dagen, want dan gaan we echt naar huis. Dat is ook goed, want zoals Liedewij zegt: “Ik wil naar het witte huis, want daar voel ik mij thuis”.

De oversteek: Dover Strait

Just another oversteek! Of toch niet? Nee, dit is geen ‘gewone” oversteek. Het is (voorlopig) de laatste! De oversteek van Falmouth naar de Roompotsluis is een korte oversteek (350 mijl). Alles omstandigheden zitten mee. Er staat een matige wind, de radar doet in de mist zijn werk goed, we hebben weinig deining, hebben het tij bijna overal mee, niemand is zeeziek en na een hele uitvoerige inspectie door de Border Force midden op het Engels kanaal mogen we doorvaren. Op papier een appeltje eitje!

Dat valt tegen. Feitelijk is het wel zo, maar gevoelsmatig echter niet! Voor mij is dit mentaal een rollercoaster. Iedere mijl word ik heen en weer geslingerd tussen hier, nu, naar huis gaan en het geweldige jaar dat achter ons ligt. Een jaar met zoveel mooie momenten, zoveel geluk, plezier, ontdekkingen, reflectie, moois, diepgang, zoveel, zoveel, zoveel van alles! Een jaar waar tijd nauwelijks een rol speelt en de agenda alleen door ons bepaalt wordt. Je aan niemand hoeft te verantwoorden voor de keuzes die je maakt. Een jaar echt leven in het nu!  

We hebben het lang moeilijk gevonden om hoogtepunten te benoemen. Nu tijdens deze oversteek lukt het makkelijk! De sfeer aan boord is weliswaar goed en gezellig, maar op zondag zijn we allemaal, op onze eigen manier, bezig met het afsluiten van de geweldige tijd! Om en om roept er wel iemand: “zullen we omdraaien?...nu kan het nog”. Het besef dat onze ontdekkingsreis er bijna op zit, begint te landen!  Alle ervaringen, indrukken en schitterende herinneringen nemen we mee naar huis. Deze geweldige reis hebben we echt als gezin gemaakt en we zijn er in gegroeid!  We hebben er van genoten.

Maandag zijn we bezig met het aftellen van de mijlen. Na het oversteken van Dover Strait gaat het snel. Via de Franse en Belgische wateren zijn we rond 18.00uur echt in Nederland. Een bijzonder moment. Voor ons zien we Neerlands trots, de Deltawerken. Bij de sluis wacht, geheel onverwacht Giel ons op. Super leuk.  We varen nog door naar Zierikzee. De Oosterschelde voelt vertrouwd. We hebben een schitterende zonsondergang en net voordat de nacht valt knopen we vast in Zierikzee. We hebben het toch maar gedaan!  Ik ben trots op Bas en hij op mij! Samen zijn we apetrots op onze meiden!

Met heel veel energie komen we weer thuis! We hebben zin in het nieuwe begin!

scheepsjournaal week 52