Vanochtend was het zover, het echte vertrek. We waren druk met nog even water vullen, de buitenboordmotor omhoog takelen aan de windmolen paal, het reddingsvlot vast sjorren aan dek en nog zoveel andere klusjes die nog even gedaan moesten worden.
Voor vertrek kwam de hele steiger nog langs met hapjes, drankjes, cadeautjes en heel veel goede wensen. Er was zelfs een accordeonist aangetreden die franse zeemansliedjes ten gehore bracht. Voor de kinderen was er nog een balonnenclown. Met heel veel getoeter van alle schepen gooiden we los. Onder begeleiding van allerlei dinghies voeren we langzaam de haven uit. Heel ontroerend.
Dat zou best aardig geweest zijn, wellicht wat overdreven zelfs.
De werkelijkheid was wat anders. Een paar man hadden door dat we er vandoor gingen en wensten ons goede reis, verder leek het er niet op dat we iets heel bijzonders aan het doen zijn.
Dus in alle rust en in alle stilte gingen we de box uit en voeren naar buiten. De meiden waren uitgelaten, Marieke en ik stil en onder de indruk dat we nu echt de trossen los hadden en aan onze ontdekkingsreis waren begonnen! Het gevoel was wel heel lekker, eindelijk gaan doen waar je nu al meer dan een jaar voor aan het voorbereiden bent geweest. Het was in ieder geval unaniem, alle vijf vonden we het geweldig om echt vertrokken te zijn. Verder op de dag merkte je ook echt aan de kinderen dat er een zekere spanning weg was gevallen. Nu was het voor hen ook echt duidelijk, we zijn er weg van!
De reis verliep voorspoedig. Wind in de rug, hij liep op van kracht 3 naar een echte 5.
Met een rommelig zeetje van achter liepen we de Vieux Port binnen. De eerste mijlen zijn gevaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten