Three girls, No boys?

Het is ongelofelijk hoe vaak we worden aangesproken over onze drie mooie blonde dames. Heel vaak krijgen we vragen in de trant van

- they are beautiful

- are they all yours?

- no son?

- where is the boy?

Het lijkt hier wel heel uitzonderlijk om drie dochters te hebben en geen zoon. Alhoewel het met stelligheid ontkend wordt door een local, krijg ik van al die opmerkingen het idee dat het hebben van een zoon hier toch nog wel van waarde is! Ach ja, maakt me ook niks uit, want op deze manier hebben we altijd meteen contact met de echte locals en krijgen we de leukste gesprekken, tips en andere klets. Prima dus.
 

We liggen nu in het ultieme van de Carieb, de Tobago Cays. Je moet de masten dan wel even wegdenken, want ik zie meer ankerlichten dan sterren. Voor het eerst heeft Bas vanavond gerefereerd aan zijn eerdere rondje Atlantic. We hadden het namelijk over de Cays en hoe geweldig iedereen dit vindt en toen zei Bas "20 jaar geleden was dit ultiem. Toen lagen we hier met 5 boten 's nachts". Om het contrast aan te geven; we liggen hier nu met meer dan 50 boten. Natuurlijk is het schitterend, geweldig en mooi, maar van ongerept en ongeschonden is geen sprake! Het lijkt er in ieder geval op alsof de crisis dit eiland links heeft laten liggen.

Wij vinden het contrast met 20 jaar geleden een goede reden om zelf snel naar de pacific te gaan zeilen, want hoe zal het daar oer 20 jaar zijn?

Dream on zullen we maar zeggen.
 

We zijn nu bijna 3 weken in de Carieb. Het credo live slow and relax is hier zeker nog steeds van toepassing. Het internet is te langzaam om scheepjournaals te uploaden, dus doen we deze even in vogelvlucht.
 

De eerste week hebben we genoten, bijgetankt, hard gewerkt, geklust en het eiland Trinidad verkend. We hebben de meest mooie en bijzondere mensen ontmoet en genoten van onze eerste roti. Heerlijk. Trinidad is een land van uiterste, maar zeer zeker de moeite waard om te bewonderen. Wij zijn onder meer naar een natuurlijk asfasltmeer geweest (zijn er drie van de op wereld), hebben in mangrove gevaren en het verschil tussen rijk en arm ervaren!
 

Vervolgens zijn we op Lijns verjaardag naar de schitterende baai van Charlotteville op Tobago gevaren. Daar hebben we op de 31ste haar verjaardag gevierd op het strand met oliebollen en 's avonds hebben we het nieuwe jaar met andere boaties ingeluid in een lokaal restaurantje. Tobago hebben we in ons hart gesloten. De mensen zijn er vriendelijk, de natuur is schitterend (ze hebben het oudste beschermde regenwoud van het westelijk halfrond) en er is nog geen sprake van massa toerisme. Ook daar hebben we een heerlijke week gehad.
 

Na deze week werd het tijd om door te varen naar Grenada. Tja, daar zijn wij niet zo lovend over. Bas omschreef het als, " je wordt behandeld als inbreker, maar je moet er wel je geld achter laten en als het kan zo veel mogelijk ook". Door alle toeristen en daarbij behorende toeristische attracties, zag je bijna het moois niet meer! Dat is jammer, want het is er wel weer heel, heel mooi! Tijdens een tour over het eiland hebben we gelucht in Grenville. Daar hebben we gegeten tussen de locals, het leek een soort van veredelde gaarkeuken, en dat was zo gaaf. Dat sfeertje. We werden er allemaal vrolijk van. Het weer heeft deze week overigens ook niet bijgedragen aan het Carieb gevoel! Als ik in de toekomst aan Grenada denk, dan denk ik aan de boot in True Blue Bay die we van de rotseen gesleept hebben. Dat vond ik spannend en ik ben blij dat we hebben kunnen helpen!
 

Na een dag of vijf zijn we doorgevaren naar St Vincent en de Grenadines. We hebben ons ingeklaard op Union Island. De aankomst was geweldig en het water was zo mooi. De kleurschakeringen, woh! Dit is het, dit zijn de foto's uit de reisfolder. Hiervoor hebben we het gedaan. Het is echt heel mooi hier. Het is niet druk in Clifton Bay en we liggen eerste rang voor het rif. Mooier kan het niet. Ik maak voor het eerst kennis met de boatboys. Het is even wennen. Ze zijn gelukkig niet opdringerig en het heeft wel iets zoals ze hier rondvaren en je groeten. Ook het dorpje is leuk. De mensen zijn weer heel vriendelijk. Tuurlijk willen de mensen hier verdienen aan ons kapitalisten, maar dan wel met een smile! Dit konden we na Grenada wel even gebruiken.
 

Nu dus op de Cays. Vanmiddag aangekomen. Het is een hoefijzervormig rif waarbinnen onbewoonde eilandjes liggen. Binnen het rif kun je ankeren. Het is een beschermd natuurgebied. Vanmiddag al de eerste schildpadden gezien. Liedje heeft er met Bas zelfs eentje dichtbij een onderwater gespot. Zo gaaf.
 

Vanavond hebben we bij ons op de boot gebarbecued met de bemanning van de Cedo Nulli en de Ile du Nord. Morgen gaan wij met onze snorkel genieten van het leven van Nemo. We vermaken ons hier dus nog prima!