Het in zicht hebben van St.Eustatius en daar achter Saba was erg bijzonder! Het was helder weer en we zeilden heerlijk
op de eilanden af. Aangekomen bleek dat we niet de enige Nederlanders in de
baai waren. Het lijkt wel een reünie. Heel gezellig. Het is hier heel anders
dan op de eilanden tot dusver. Het is, het is, het voelt als home sweet home!
Behalve bij het afrekenen dan, want ik weet niet welke :?><M”?<”>>”>?+_)(&
het bedacht heeft, maar het is toch een beetje raar om hier te betalen met
biljetten waar Hamilton of Washington op staat afgebeeld. Geef mij die oerhollandse, euhhhh europese euro
maar! Het zal zijn doel wel dienen om hier
de US dollar te hebben! We blijven aan boord gaan proefondervindelijk de beste rumpunch testen, want welke is nu eigenlijk het lekkerste!
Bas gaat zondag duiken en ik ga met Rommy (Annalena) en Sabien
(Ostrea) de Quill beklimmen. Er wordt weer een gids aangeraden. Waarom is mij
een raadsel, want echt alleen Amerikaanse toeristen, en dan bedoel ik die je
weet wel die van dat ene soort, kunnen hier verdwalen. We borrelen nog maar
weer een keertje met z’n alle bij het zwembad van het restaurant.
Statia zelf is memory lane, want tijdens onze verkenning van
het eiland worden we herinnerd aan Nederland en wel zoals dat “vroeger” was. Met
vroeger bedoel ik met de tijd dat we nog een echte openbare bibliotheek hadden
en echte boeken lazen in plaats van de digitale versies. We zijn op het juiste
moment op het eiland, want we vallen met onze neus in een demonstatie waarin
aandacht wordt gevraagd voor de geschiedenis van de zwarte bevolking van het
eiland. Zo komen we natuurlijk nooit van ons imago af!
We kunnen hier nog dagen blijven, maar onze plicht om verder
te trekken roept weer! We halen ons anker op en varen naar een ander deel van
ons Koninkrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten