dinsdag 30 april 2013

Cuba (wakker in een vreemde wereld)

Ons avontuur heeft zich na een week luilekkerland op Turks and Caicos toch voortgezet richting Cuba. We willen er graag geweest zijn voordat de Amerikanen er komen, we hebben de tijd en we zijn immers in de buurt. Ik ben blij dat we gegaan zijn en dit land heeft een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten. Ik ben er echt door geraakt.

Buiten informatie over de gezondheidstoestand van Fidel horen we eigenlijk maar weinig over Cuba. Ik had me er een voorstelling van gemaakt, maar deze is niet uitgekomen. In mijn hoofd hoorde ik de Bueno Vista Social Club en lachende mensen. De werkelijkheid is weerbarstiger!  We hebben heel veel propaganda gezien voor de revolutie. Revolutie? Welke revolutie? Het wordt hoog tijd voor een nieuwe revolutie......!

Onder het mom van socialisme wordt alles vergoelijkt. Het economische en politieke stelsel is moeilijk te doorgronden. Het is niet alleen complex, maar vanuit ons standpunt bezien ook ongelofelijk bizar. De mensen hier zijn echt straatarm. Ze verdienen met een baan bij de overheid ongeveer 25 CUC  (2b5 US dollar) per maand. Het verschil tussen het salaris van een dokter en een schoonmaakster is verwaarloosbaar. Van dit geld kunnen de Cubanen niet leven, zeker niet als je bedenkt dat bijvoorbeeld een fles shampoo 4.5 CUC kost. De meeste Cubanan ritselen dan ook volop. Dat moeten ze wel! Veel Cubanen werken ook niet, want waarom zouden ze. Als ik ritsel verdien ik meer dan wanneer ik werk en wie maakt het wat uit of ik werk. Ik word voor mij harde werken niet beloond. Er is geen competitie en geen concurrentie. Geen eerlijk beloningsstelsel. Hard werken wordt niet beloond. Dus daarom is het hier de hele dag door zo druk op straat. Iedereen probeert zijn geld bij elkaar te scharrelen. Onze gastheer en gastvrouw van een van onze casas particulares in Santiago is een jong gestudeerd stel en zij hebben een visum aangevraagd in Canada. Dat is goedgekeurd en zij gaan daar hun geluk beproeven. Ik begrijp dat ze dat gaan doen. Ik praat uitgebreid met de jongen. Hij is heel eerlijk en zegt dat het leven hier niks waard is en dat er geen weg uit is. Zo, en daar sta je dan met je westerse kijk op het leven en de wereld! Hij vertelt veel over hoe hard het leven hier is. Ik luister met open mond. Hij vertelt ook hoe de overheid werkt, waarom er geen buitenlandse investeerders zijn en waarom iedereen hier weg wil. Ik snap het, ik zou dat ook willen. Als iedereen weggaat, wie blijft er dan over om dit land (in puin) ooit op te bouwen. Ieder jaar veranderen hier de regels. Vorig jaar mochten de Cubanen niet naar het buitenland reizen, dit jaar wel en volgend jaar? Dat weten ze niet. Nu kost een fles fris 1.5, vorig jaar 0,8 en volgend jaar? Economisch gaat het slecht met Cuba. Er komt nauwelijks geld binnen. Afhankelijk van wat de de overheid aan geld nodig heeft, past het de prijzen van producten aan. Het rantsoen dat de Cubanen op de bon kunnen krijgen is te weinig om van te leven. Ze krijgen een mini broodje per dag en de rijst voor een week is na een halve week al op. Dat kunnen wij ons gewoon niet voorstellen. Niks geen lekkere bakker of keuze. Ik ben hier blij als ik überhaupt brood kan kopen.

De contrasten tussen ons leven en het leven van de Cubanen zijn gewoon te groot. De mensen hebben geen idee van ons leven! Al die informatie krijgen ze niet. Sinds 2010 mogen de mensen een tv hebben, maar wat is waarde van een tv zonder onafhankelijke nieuwszenders? Hetzelfde geldt voor internet. Dat is niet bedoeld voor de Cubanen. Waar bij ons 4G zijn intrede doet, is internet hier niet eens (althans niet makkelijk) voorhanden. We zijn dus echt verstookt van welk wereldnieuws dan ook.

Ik krijg mijn gedachten niet geordend! Ik vind het allemaal maar heel erg verwarrend en snap er eigenlijk helemaal niks van. Ik ga maar eens op zoek naar wat antwoorden. Deels denk ik ze te vinden. De geschiedenis van Cuba staat voornamelijk in het teken van strijd. Het leven van de Cubanen onder het regime van Batista is echt heel zwaar geweest. Ze zijn echt blij met de revolutie geweest, maar hoe lang kan blijdschap voortduren. Tijden veranderen, maar hier lijkt de tijd te hebben stil gestaan! 

Cuba, er valt zoveel over te zeggen.....hoe ik me er voel? Ik ben er verdrietig van en zou de mensen wel wakker willen schreeuwen. Ik voel me bovendien een echte toerist. Overal waar we komen worden we aangekeken, aangesproken en nagekeken. We zijn een echte attractie. 

Wat een land! Wat een systeem! Wat een machteloosheid en uitzichtloosheid. Ik heb het idee alsof ik zweef tussen twee werelden. 
Eentje is het echte Cuba met de hardwerkende uiterst vriendelijke arbeiders. Het andere is de melkkoe die toerisme heet! Als ik in dit land iets doe en ik kan het betalen met pesos, dan liggen de prijzen op het niveau van hier. Een gebakje kost dan 0,20 cent. Moet ik betalen in CUCs, dan betaal ik gewoon oer-westerse toeristenprijzen. Een autohuren (of een georganiseerde excursie) is hier duurder dan in Nederland. Ook het inklaren staat qua prijs in de top 5. 

We hebben een auto gehuurd en in het oostelijke deel van het land heel veel gezien. We hebben een heel mooi afwisselend landschap gezien, het hoofdkwartier van Castro (en de rebellen) diep in de bergen (een schitterende hike met de meiden), een kermis/carnaval waar een attractie 0,10 cent kost (echt onder de lokalen), slapen op de boerderij op zijn Cubaans (geen stromend water), Santiago de Cuba (met heel veel vervallen panden), een straatfeest (waar Boney Mop een beamer door iedereen geadoreerd wordt), de vuurtoren van Santiago van binnen (magnifiek), heel veel arme mensen (wat erg), het huis van Castro, Bayamo (een mooie stad), nog meer armoede, paard en wagen, ossenkarren, bedelaars, ritselaars, krotten (heel heel veel), vergane glorie, armoede, armoede en nog eens armoede, een zwarte markt (anders kun je hier niet overleven), heel aardige mensen (maar vaak willen ze iets van je), lifters, suikkerriet, overheidswinkels (er zijn geen andere), El Cobre (een schitterende kerk) en nog heel, heel veel meer.

Het land is werkelijk waar schitterend. We hebben onze ogen uitgekeken. De mensen zijn lief en trots op hun land (geweest). Het politieke en economische stelsel deugt alleen helemaal niet en zorgt voor een verknipt land. De mensen worden passief doordat werken niet beloond wordt. Het is zo complex. Nergens kom ik zo'n mooi blauw bord tegen met een Europese vlag waarop staat dat wij Europa dit project mede mogelijk maken. Deze borden zouden hier geen luxe zijn. Niks geen hulpvraag terwijl alleen de orkanen hier ieder jaar al heel erg veel schade aanrichten. Hoe zal het hier morgen zijn? Of volgend jaar? De mensen zijn hier overgeleverd. Waaraan? Aan de wil van een stel hoogbejaarden met gedateerde ideeën. Mai mai mai. Time is ticking voordat het te laat is. Ik word wakker in een vreemde wereld. Wat gebeurt hier allemaal......

Moe, maar heel blij dat we gegaan zijn, zijn we vol ongeloof en verbijstering onderweg gegaan naar de Bahama's. Hier gaan we nog twee weken genieten van eindeloze stranden en baaitjes. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten