Het einde; een nieuw begin (een droom waargemaakt)

We hebben nu drie weken vaste grond onder onze voeten. In huis hebben de meeste spullen weer een plekje gekregen, de boot is alweer helemaal ontmanteld, starten nieuwe projecten, hebben we alweer nieuwe dromen,  ben ik al weer druk aan het werk en begint Marieke volgende week weer.

Life is back to normal en wij zijn ook weer aardig down to earth! Reizen, in welke vorm dan ook, is het allermooiste wat bestaat. We denken nog dagelijks terug aan onze avonturen. Toch pakken we met heel veel plezier, energie en vol verwachting ons dagelijks leven weer op. We nemen (voorlopig) afscheid van onze ontdekkingsreis, althans de ontdekkingsreis in dit format. We zullen altijd blijven reizen, op zoek gaan naar avontuur en nieuwe dingen willen ontdekken, in welke vorm dan ook!

We willen iedereen hartelijk bedanken voor alle getoonde interesse voor onze reis. Wij hebben ontzettend genoten het afgelopen jaar en we hopen jullie ook door het lezen van onze blog en de scheepsjournalen! Wie weet tot ziens op het land of op het water! Het ga jullie goed.

Schip ahoy!

Welkom thuis (We gaan het licht uitdoen!)

Het is tijd om naar huis te gaan. In Brabant is het licht nog aan en Liedewij heeft besloten dat het hoog tijd wordt om dat uit te gaan doen! Het kan toch niet eeuwig blijven branden! Wij hebben dat gevoel niet zo, maar Liedje komt zondagmorgen (7 juli) demonstratief niet naar buiten. Ze wil gewoon naar huis. Ze is er klaar mee. Wij krijgen er echter geen genoeg van. Toch “moeten” we naar huis. We blijven het vertrek maar uitstellen.

Als we de auto instappen vraagt Frederique hoe lang het rijden is. Anderhalf uur in totaal. Ze gaat echt aftellen. Na een half uur vraagt ze hoe lang we al in de auto zitten en rekent dan zelf uit hoe lang we nog moeten. Tot Willemstad hebben we het idee dat we gewoon van een weekendje boot naar huis rijden.  Het is erg onwerkelijk. Als we de A59 opdraaien wordt het steeds stiller in de auto en de temperatuur daalt, ondanks de airco, tot een dieptepunt. We gaan echt naar huis. Langs de weg is er niks veranderd. Alles ziet er nog hetzelfde uit. Als we de dijk op rijden beseffen we dat onze reis bijna afgelopen is! Er hangt een heel lief spandoek met welkom thuis erop. Oma wacht ons met champagne op!

Marieke loopt een uur in en rondom het huis. Ze kijkt haar ogen uit. Allerlei details vallen op. Zo hebben we veel peren, appels en noten in de bomen. Het groen is ontploft, het gras moet gemaaid worden, de knotten hoognodig geknot, we hebben geen mais op het veld achter onze tuin. Wat ziet het huis er goed uit! We zijn er stil van. Hier is hard gewerkt!

Wat voelt ons huis vertrouwt, het voelt als thuis, als warme deken, als ons huus! De meiden zijn meteen naar hun kamers gerend en beleven het thuiskomen alle drie op hun eigen manier. Ze krijgen zo weer veel indrukken te verwerken.

Ons hele thuiskomen, de hele week thuis die al achter ons ligt, doet me denken aan het liedje van Racoon, Love You More. You is in dit geval een niet nader te definiëren begrip.

Vaak krijgen we de vraag wat we het mooiste van de reis is geweest. Het mooiste van de reis is toch wel het onderweg zijn zelf niet wetende wat de volgende bestemming zal brengen, het echte ontdekken, het pure avontuur. Bas en ik zijn samen met onze scheepsmaatjes dit avontuur aangegaan. En een avontuur  is het geworden! In het begin van onze reis heb ik al een citaat van Twain opgenomen:  “Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

Dat hebben gedaan! Verwachtingen had ik nauwelijks. Ik kon me er geen voorstelling van maken. Het is tè groot, niet te overzien. De indrukken zijn immens en staan voor eeuwig op ons netvlies. De overweldigende natuur die we van dichtbij hebben mee mogen maken hebben ons keer op keer versteld doen staan. Als ik denk aan de Costa Concordia die we hebben zien liggen, Capri, het lava van de uitbarstende vulkaan op Stromboli, het Atlasgebergte, overnachten in de woestijn, de Atlantische oversteek, onafgebroken 10 dagen met de hand sturen, de aankomst in Trinidad, een weekje girlpower, hiking the boiling lake op Dominica, de ontelbare azuurblauwe baaitjes met palmbomen, het meezeilen van de Heineken Regatta, het rijke onderwaterleven in de Carieb, de gastvrijheid in Puerto Rico, de cultuur in Cuba, de onbeschrijfelijke schoonheid van de Bahama’s en het overweldigende aanbod van alles wat je kunt bedenken in Amerika, dan is het gewoon waanzinnig. Het is zomaar een kleine greep uit ons avontuur! Een avontuur dat we samen als gezin hebben beleefd, gevoeld, beproeft en waarin we voornamelijk hebben gelachen en genoten, maar soms ook hebben gehuild, op de proef zijn gesteld, onze beperkingen hebben leren kennen en tegen onze eigen grenzen zijn aangelopen! Een avontuur waarin we ieder als individu, maar ook als gezin (naar elkaar toe) zijn gegroeid.

Een vriendin mailde mij begin dit jaar het volgende: “En dat je er 'nog steeds' niet uit bent wat je na je reis wil gaan doen, vind ik eigenlijk alleen maar goed nieuws! Betekent in mijn ogen dat je lekker bezig bent met de reis zelf en het gezin en leeft in het nu. Wat daarna weer komt, dan zie je dan wel weer. Geef je er maar eens aan over en geniet van wat je hebt, waar je bent en met wie je deze mooie momenten mag delen! Geniet, geniet en geniet!” Genoten hebben we. Na haar mail heb ik mijn "zoektocht" gestaakt en heb het toch gevonden. Ik had het namelijk al, maar zag het niet meer scherp en/of gaf het niet de juiste prioriteit. 

De vaste wal voelt nog erg onwennig, evenals de ruimte om ons heen. Het bed is groter en zachter, de douche warm en eindeloos. De kinderen trappen er niet in als ik zeg dat de tank leeg gaat als ze zo lang douchen. We lopen met ons vijven als katten in een vreemd pakhuis rond. Totdat we op de trampoline rondspringen. Eindelijk kan Liedewij springen zonder dat papa weer moet mopperen. We hebben grote lol met ons gezin. Het is prima dat we weer hier zijn.

We laten het licht hier in Brabant maar branden! Veel te gezellig hier.

Aankomst in Scharendijke (een warm ontvangst)

Veel te laat gaan we vrijdag naar bed. We hebben ook zoveel bij te kletsen. Zaterdag beginnen we de dag lekker lui. Het is heerlijk weer. We wanen ons gewoon ergens in de Carieb. De kinderen gaan vissen en krabbenvangen. Wij drinken koffie en thee en daarna drinken we weer koffie en thee. We doen dus niet zoveel. Uiteindelijk moeten we ons aan het begin van de middag losweken uit dit lekkere decor om richting de haven te gaan.

Al voordat we de haven invaren komen we (nog niet zo’n oude) bekenden uit Drunen tegen. Al drijvend kletsen we. We hebben te veel te kletsen en te weinig tijd. We horen dat we aan dezelfde steiger liggen, dus dat bijpraten komt wel goed!

Als we onze box invaren worden we verrast door het Team Ile du Nord. Zo ontzettend leuk om ze hier tegen te komen. We hebben veel te weinig tijd om elkaars verhalen te horen! We hopen dat deze zomer nog wel een keer goed te maken met een gezellige BBQ op de Grevelingen! Daarna komen ook de ouders van Bas, tante Kathy, de Barnstormer, wat vrienden en bekenden. We wisten al dat er veel vrienden en bekenden op vakantie zijn of door andere plezierige, maar ook zeker verdrietige, omstandigheden verhinderd zijn. We gaan iedereen de komende tijd vast wel weer zien! Het is een heel gezellige middag. Bijzonder om hier de hoofdrol in te spelen.

De Barbarossa is op het eiland blijven liggen en als iedereen vertrokken is, gooien wij onze lijnen los en varen er ook weer naartoe. Daar staat de BBQ al aan en kunnen we lekker aanschuiven. Hoe goed kan het leven zijn! Geen idee hoe het mogelijk is, maar wederom veel te laat gaan we slapen! Alweer…..

Bijna thuis!